อวลกลิ่นละอองรัก 沉香如屑 Immortal Samsara ดัดแปลงมาจากนิยายชื่อเดียวกันของนักเขียนจีนนามปากกา ซูโม่ 苏寞 บอกเล่าเรื่องราวความรักปนแค้นที่ผกผันมาตั้งแต่อดีตชาติของ ถังโจว จอมยุทธ์พเนจรผู้กล้าหาญที่ระหว่างลงจากเขาได้พบกับหญิงสาวนาม เหยียนตั้น และสหายของเธอ อวี๋โม่ ด้วยความที่ทั้งสามคนมีแรงบันดาลใจในการต่อสู้กับความชั่วร้ายเหมือนกันจึงตัดสินใจออกเดินทางร่วมกัน จนกระทั่งต่อมามีเหตุให้ถังโจวและเหยียนตั้นเรียกคืนความทรงจำที่หายไปของตนเองกลับมาได้ด้วยความบังเอิญ
ถังโจวพบว่าแท้จริงแล้วตนนั้นคือ อิ่งยวน เทพแห่งสงครามผู้มีหน้าที่คอยปกป้องโลกกลับชาติมาเกิด
ในขณะที่เหยียนตั้นเป็นเทพเซียนที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้
ในบรรดาความทรงจำที่หวนคืนกลับมานี้เอง กลับทำให้ทั้งสองต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดจากสัมพันธ์รักปนแค้นที่มีต่อกันในอดีต
นิยายจีน อวลกลิ่นละอองรัก
)
อวลกลิ่นละอองรัก 沉香如屑 Agarwood Like Crumbs นิยายแนวเทพเซียน ผลงานของ ซูโม่ 苏寞
เรือนร่างว่างเปล่าเงียบงัน กำยานมอดไหม้ไร้ค่าเพียงเถ้าธุลี เขายืนอยู่เบื้องหน้าบานหน้าต่างสลักลาย เชิดหน้าขึ้นน้อยๆ ปล่อยให้ลมอ่อนๆ พัดระใบหน้าเบาๆ หน้าของเขาถูกทำลายไปกว่าครึ่ง ตั้งแต่คางถึงแก้มซ้ายล้วนเป็นแผลไหม้ตกสะเก็ด เขาได้ยินเสียงฝีเท้าเนิบเบาดังมาจากด้านหลัง จึงยื่นมือคลำไปที่ริมหน้าต่างแล้วหันกายกลับไปอย่างไม่ใคร่จะแคล่วคล่องนัก เจ้ามาแล้วหรือ ตาทั้งสองของเขามองไม่เห็นแล้ว ลมอ่อนๆ พัดผ่อนเบาๆ กระดิ่งลมที่แขวนอยู่บนบานหน้าต่างเริ่มส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊งขึ้นอีกครั้ง
เดิมทีข้าคิดว่าการมองไม่เห็นจะทุกข์ทรมารยิ่ง แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าไม่เป็นเช่นนั้น เขายิ้มเนือยๆ ดูสูงส่ง สำรวม แต่กลับเจือแววหนักแน่น ข้า ยังสามารถใช้มือลูบคลำ ใช้หูรับฟัง ใช้ใจมองดู ตอนนี้ดอกบัวในสระคงจะบานแล้วกระมัง ข้าได้กลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกบัวลอยมาตามลม ได้ยินเสียงซ่าๆ ที่เกิดจากใบไม้ถูกลมพัด มีหยดน้ำหยดลงมาจากใบไม้ แล้วยังมีเจ้า เขายกมือขึ้นช้าๆ น้ำเสียงนุ่มเบาๆ ให้เขาคลำใบหน้าของเจ้า ข้าอยากรู้ว่าเจ้ามีหน้าตาอย่างไร นิ้วเรียวยาวแตะคลำอย่างละเอียดอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นมุมปากก็ยกยิ้มบาง หากวันหนึ่งข้ามองเห็นได้อีก ข้าจะต้องจำเจ้าได้ทันทีแน่นอน จากนั้น จากนั้น ข้าจะไปหาคนผู้หนึ่ง คนที่สำคัญยิ่งผู้หนึ่ง
ข้าเห็นเจ้าร้อนใจมากถึงเพียงนี้ เลยใส่ดอกสายน้ำผึ้ง เก๋ากี้ และใบบัวสับละเอียดลงไป บะ ใบบัว? เหยียนตั้นสะดุ้ง พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ ท่านคิดจะให้ข้ากินตัวเองหรืออย่างไร มิได้มาจากตัวเจ้า เป็นของที่หาซื้อได้ทั่วไปในร้านยา ข้าย่อมรู้ว่ามิได้มาจากตัวข้า หากแต่ดีชั่วนี่ก็เป็นหนึ่งในวงศ์วานข้ามิใช่หรือ ท่านรู้หรือไม่ว่าพวกเรานั้นน่าสงสารเหลือเกินแล้ว ออกดอกให้ผู้คนมาชมเล่น เมื่อดอกโรยก็ถูกหักฝักไปกินกว่าค่อน หากกินไม่หมดยังต้องถูกนำไปตากแดดทำเป็นเม็ดบัวแห้ง กระทั่งรากบัวในตมก็มิอาจหนีพ้นตอนนี้ใบยังถูกเอามาแช่ในชา ทำเกินไปแล้วจริงๆ เจ้าไม่อยากดื่ม ข้าก็ไม่บังคับกรอบปากเจ้าหรอก อวี๋โม่ยกถ้วยชาขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก เหยียนตั้นพลันขยับเข้าใกล้เขาแล้วกล่าวอย่างน่าสะพรึงกลัว ท่านก็ห้ามดื่ม อวี๋โม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อก่อนยามเจ้าตุ๋นน้ำแกงปลา ก็มิใช่ว่าข้าดูอยู่หรือไร เหยียนตั้นตาไวมือไว แย่งถ้วยชาในมือเขามา เช่นนั้นพวกเรามาแลกเปลี่ยนกัน ต่อไปข้าจะไม่กินปลาไม่ดื่มน้ำแกงปลาแล้ว ส่วนท่านก็ห้ามกินเม็ดบัวและรากบัว จริงสิ ใบกับดอกก็ไม่ได้